EJ TY, NIE PODDAWAJ SIĘ!

Mam taką dziwną cechę – za cholerę nie potrafię pogodzić się z tym, co dzieje się w moim życiu. Nie wiem czy to siła czy przekleństwo, ale zawsze staram się walczyć. O ludzi,   o miejsca, o rzeczy . . . po prostu walczę. Im ciężej, tym bardziej zaciskam pięści  i mówię sobie –  no co, chcesz się poddać?! Teraz?! Tak jest łatwiej, owszem. Znam wiele osób, które potrafią odpuścić, kiedy jest naprawdę trudno. Sama złapałam się na tym kilkukrotnie. Wiele razy pieprzyłam, że mam czegoś dość i nie dam rady. A potem, kiedy wstawałam kolejnego dnia, ze łzami w oczach, z gniewem, z bezsilnością, która mnie dopadała, mówiłam sobie – weź się w garść, odpuszczają tylko słabi, 

a Ty, Ty nie jesteś słaba! Najtrudniej znaleźć w sobie tę siłę. Najtrudniej jest wtedy, kiedy wiesz, że Twoje życie wali się na głowę, a Ty jedyne o czym teraz marzysz, to zostać w łóżku i wyjść z niego dopiero wtedy, kiedy już będzie dobrze.  Są dni,  w których toczę ze sobą wewnętrzną walkę – mogę się poddać i odpuścić – zostać  w domu  i płakać, albo – wstać, pokręcić włosy, wypić kawę i walczyć. Ze sobą, z trudnymi sytuacjami,  z ludźmi, którzy rzucają mi kłody pod nogi, z miejscami, których nie cierpię. Moja recepta na bezsilność – nie poddawaj się! Cholernie trudna sprawa, wiem coś  o tym, ale wiesz – siłę buduję się, nie poprzez poddanie się złym stanom, 

ale poprzez strzelanie ich w pysk!