,,Chciałabym znów być dzieckiem", czyli historia pewnej nastolatki.

Miała 15 lat. Wszystkie jej koleżanki były beztroskie i urocze. Wpisywały się do swoich złotych myśli. Pisały pamiętniki. Podobały się chłopakom. Były roześmiane i dostawały w szkole 6. Żartowały z chłopaków i chichotały, który się której podoba. Na Andrzejkach nigdy nie stały przy ścianie. Miały ładne ubrania i długie włosy. Były po prostu nastolatkami. I była też Ona. Zamyślona i smutna. Opuszczała lekcje w szkole. Miała złe stopnie. Nie mogła się skupić.  Ubierała się na ciemno. Coraz mniej się śmiała. Była po prostu molestowana. Pewnego lata poznała chłopaka. Znacznie starszego od siebie. Dziewczyny jej zazdrościły. Nie wiedzieć kiedy, stał się częścią jej życia. Życia, które przed jego pojawieniem się, było piękne. W kilka miesięcy – zamieniło się w piekło, którego nie potrafiła zatrzymać. Napisał do niej niewinną wiadomość. W tamtej chwili wydawało jej się dziwne, że wszystko o niej wie. Był natarczywy, ale koleżanki powtarzały – „Zobacz on jest starszy, podobasz się mu, odpisz”. Głupie dziewczyny, ale czego oczekiwać od 15-latek. Dziś, kiedy patrzę na takie dziewczynki, czasem żołądek podchodzi mi do gardła. Jedne kreują się na dorosłe, inne wyglądają jak smarki. Ale to nieistotne – to wciąż dzieci. Nie rozumieją wielu spraw. Nie rozumieją świata dorosłych. Świata, do którego nie powinny wchodzić, w tak młodym wieku. Są momenty, kiedy zamykam oczy i wyobrażam sobie zupełnie inny początek mojej dorosłości. Kiedy jestem na nią gotowa. Wtedy – nie byłam. Przypominam sobie te momenty, chociaż wiecie - minęło już ponad 11 lat od tamtych wydarzeń. Mimo to, wciąż bolą tak samo. Nawet nie pamiętam, w którym momencie przestałam być po prostu „adorowaną” dziewczyną, a stałam się obiektem molestowania. Chyba nie chcę przypominać sobie tych momentów. Wiem tylko, że nigdy już nie byłam tamtą dziewczynką sprzed tych wydarzeń. Nigdy już tak szczerze nie pokochałam SIEBIE. Lata zajęło mi swobodne rozmawianie o sexie. Kolejne lata – o tym co się wydarzyło. Dziś patrzę na Instagramowe nastolatki, które pozują w wyzywających ubraniach pokazując cycki – myślą, że to jest super. Chcą szybciej zaliczyć sex, mieć co opowiadać koleżankom. A ja – chciałabym móc cofnąć czas. Wymazać to wszystko ze swojego życia – tak, aby nigdy już nie musieć się z tym budzić, ani zasypiać. Każdego dnia mijamy setki ludzi na ulicach. Na jednych patrzymy z pogardą, z innych drwimy, jeszcze innych opluwamy, krytykujemy, ośmieszamy. Przez lata byłam pośmiewiskiem wśród kolegów z technikum. Potem na studiach koleżanki mnie obgadywały - podobno miałam twarz „suki”. Doskonale pamiętam każde przykre słowo zasłyszane za plecami. Każdą plotkę, która do mnie dotarła. A ja mimo to - nigdy się nie załamałam. Zawsze szłam przed siebie z podniesioną głową. Ale jedyne czego wtedy pragnęłam – zapomnieć i żyć od nowa. Ludzie skrywają w sobie różne tajemnice. Czasem są to dramatyczne historie. Jednorazowe gwałty. Molestowania przez lata. Przemoc lub trudne dzieciństwo w rodzinie alkoholików. Choroba bliskiej osoby. Ale Wy nie dowiecie się o tym. Nikt nie przyjdzie do Was i nie powie – „Hej, wiesz, że ktoś mnie gwałcił przez lata? Możesz być dla mnie odrobinę milszy?” Wierzcie mi, że mimo przykrości, których doświadczają, potrafią cieszyć się z życia. Szczerze. Pod warunkiem, że przetrwają najgorszy czas. Że w chwilach słabości nie otworzą okna, czy nie przedawkują prochów. Potem - jakoś się ułoży.  Życie jest cholernie niesprawiedliwe. Wiem coś o tym. Każdy człowiek, którego spotykasz na swojej drodze coś przeżył. Pomyśl o tym zanim go skrytykujesz lub wyśmiejesz. Zanim obrzucisz go błotem lub znienawidzisz. Nie masz pojęcia jak duży ciężar nosi na swoich barkach, a mimo to uśmiecha się każdego dnia. Szczerze. Nie wkładając Instagramowych masek.  Nie udając kogoś, kim nie jest. A uwierzcie mi, z pewnością chce być kimś zupełnie innym. I być może teraz każda osoba, która przeczyta ten tekst zacznie patrzeć na mnie z litością. Nie trzeba. Dziękuję. Wystarczy, że przestaniecie być zapatrzeni w siebie. Zakochani w swoim mniej lub bardziej idealnym JA. Przejęci rzeczami, które są warte mniej niż kupa. Wychylicie się dalej niż czubek własnego nosa. Zaczniecie być milsi. Zaczniecie szczerze cieszyć się życiem. Tym, które dzieje się tutaj i teraz. Nie na Instagramie czy Facebooku. Wyjdziecie ze świata lajków i kółka wzajemnej adoracji. Bo być może w Waszym otoczeniu jest ktoś, kto potrzebuje Waszej pomocy i wsparcia. A Wy – nawet tego nie zauważycie, bo świat przysłania Wam łuna Waszego smartfona.  Pomyślcie o tym. 

Poznajcie Zuzę. 15latkę z mojej opowieści. 

*zdjęcie przypadkowe