Czasem nie chce mi się chcieć. I luz - to jest OKEJ!

Jestem człowiekiem, który kiedy stawia sobie jakiś cel i tworzy plan – musi doczekać jego realizacji. Czasem trudno jest mi się pogodzić z porażką. Zwykle nie dopuszczam do takiej sytuacji, ale. . . jeśli już się pojawia – czuję jej bardzo gorzki posmak.

            Zawsze wkręcam się w coś na 100%. Nie interesują mnie półśrodki, albo parszywe wykonanie, zwłaszcza jeśli w grę wchodzą moje marzenia i ich realizacja. Krok za krokiem – nieważne czy będzie to szybki bieg, czy też spokojny spacer – zawsze poruszam się naprzód. Czasem jednak nie chce mi się już chcieć.  Wtedy czuje się cholernie spięta. Boję się, że życie przemknie mi wówczas przed oczami i cholera jasna – nie zdążę nawet mrugnąć powieką. Wiecie – ja naprawdę boję się poddać, bo nie chce zawieść tej małej dziewczynki, która doświadczyła w życiu zbyt wiele zła. Chce żeby była z siebie dumna. Wierzyła w siebie i w to, że jest kimś wyjątkowym. Wszystko co robię, robię właśnie dla niej. Nie chce, by obudziła się któregoś dnia i powiedziała – „Zawiodłaś, a przecież obiecałaś”.

Nigdy nie przypuszczałam, że będę miała w sobie tak dużą wolę życia. Kiedyś zupełnie mi na nim nie zależało. Wszystko mi było jedno, czy umrę natychmiast, czy zachoruję. Nie szanowałam swojego życia. Nie chciało mi się nic. Pamiętam dokładnie moment, w którym przestałam się nad sobą użalać. Przestałam myśleć, że życie jest jak nietrafiony prezent urodzinowy. Cieszę się z zasady, żeby innym nie było przykro, ale tak naprawdę mam go gdzieś. Weszłam wtedy do sali szpitalnej, w której na łóżku leżała moja siostra. Zupełnie nie podobna do siebie – zawsze uśmiechnięta i pełna życia – w tamtym momencie ledwo oddychająca. Długo nie chciałam złapać Jej za rękę. Wiedziałam, że nie jestem gotowa na pożegnanie. W głowie powtarzałam słowa, prowadziłam monolog, myślałam,  jak mogę to obejść, żeby się nie żegnać. Trzymając Ją za rękę, poczułam przypływ życia jak nigdy do tej pory. Jakby ktoś uderzył mnie w twarz. Dostałam pieprzony policzek! Zasługiwałam na niego – przyznaję.

            Wiecie życie już takie jest, że wciąż za czymś gonimy. Próbujemy zadowolić szefa, rodziców, partnera, przyjaciół i otoczenie. Wkładamy mnóstwo masek, które wierzcie mi lub nie – gówno znaczą dla innych. Jedyną wartość jaką możemy wynieść z tego życia i jedyną wartością, którą możemy się dzielić z innymi to – bycie sobą. I jeśli Ci się dziś nie chce – nie traktuj się jak nieudacznika. Nie próbuj sprostać czyimś oczekiwaniom. Może Ci się przecież przez chwilę nie chcieć – i wiesz co – to jest naprawdę OKEJ! Przestań przeklinać swoją pracę i życie. Przestań zachowywać się jak pępek świata. Przestań myśleć, że musisz! Bo przecież – Ty nic nie musisz. I kiedy zrozumiesz prostą zasadę, że czasem trzeba się totalnie rozładować i wyłączyć, żeby znów chcieć to wszystko, czego nie chce Ci się dziś – zrozumiesz na czym polega życie.

Chwile zwątpienia i niechcenia – to sól naszego życia. Pogódź się z tym i nie dosypuj sobie kolejnych porcji. Jeśli masz cholernie słone życie – po prostu znajdź swoje ziemniaczki. I zmień w końcu jego smak!